Bardzo dobrze pamiętam pierwsze warsztaty, na które wybrałam się jako uczestnik w trakcie choroby onkologicznej. Strach, który mi wtedy towarzyszył prawie doprowadził do sytuacji, w której miałam ochotę z przed wejścia uciec.
Bałam się przekroczyć próg warsztatów, bo była to dla mnie nowa i dotąd nieznana sytuacja. Do tego dochodził fakt, że nie znałam tam nikogo.
Nie uciekłam. Zmierzyłam się ze swoim lękiem i właśnie wtedy zrozumiałam, że chciałabym sama organizować warsztaty, że chciałabym stworzyć przestrzeń, w której osoby po podobnych przejściach będą się dobrze czuły we własnym towarzystwie.
Jedyne o co pragnę Cię poprosić to o podjęcie próby. Wiem, że życie pisze różne scenariusze, niektórzy nie czują potrzeby przebywania wśród chorych, bo to ich smuci, przypomina o sytuacji, w której się znaleźli. Daj mi szansę, bym mogła Ci pokazać, że ten czas będzie dobrze spędzony.