Cześć Wszystkim RAKieto – wspieraczom <3

Dowiadujesz się, że nagle twoje życie zmieni się diametralnie. Dowiadujesz się, że jesteś chory, a twoje leczenie będzie bardzo inwazyjne. Starasz się sobie pomóc, poukładać wszystko. Wspiera cię mąż, rodzina i przyjaciele, ale ty czujesz, że nadal w twojej głowie panuje niezły bałagan. Nagle dostajesz propozycję pójścia do psychologa, ale przecież twoje wyobrażenie pójścia na terapię jest straszne. „Nie jest ze mną źle”, „dam sobie radę”, przecież ja tego nie potrzebuję”. I u mnie były takie myśli, a co jest w tym najlepsze, były tak bardzo BŁĘDNE. Nadal w naszym otoczeniu panuje przekonanie, że do psychologa chodzi się już w bardzo skrajnych przypadkach, a osoba, która tam idzie nie radzi sobie ze swoim życiem. Chciałabym zmienić ten sposób myślenia. Dobrze jest, żeby spojrzał na nas ktoś całkowicie oderwany od naszego życia. Psycholog to człowiek, który popatrzy na twoje życie zupełnie inaczej niż ktoś kto cię zna. Nie powiem, pierwsze nasze spotkanie było, dla mnie co najmniej dziwne. Jestem wygadana, ale wtedy prawie nic nie mówiłam tylko płakałam. Mój S przedstawił psychologowi nasz problem. Z każdą kolejną wizytą było łatwiej, ja płakałam mniej. Nauczyłam się nazywać swoje uczucia. Dowiedziałam się, że poproszenie kogoś o pomoc nie jest oznaką mojej słabości. Teraz już wiem, że mam prawo mieć gorszy dzień. Teraz wiem tak dużo, że Nasze życie stało się łatwiejsze, bo jest poukładane. Ostatnie spotkanie u Pani psycholog się przedłużyło. Mówiłam bez końca, a Pani nie była w stanie wyjść z podziwu, że ja początkowo tak zamknięta w sobie, teraz prawie nie zamykam buzi. „W końcu udało się Pani poznać prawdziwą mnie” – powiedziałam. I wiem, że nadal będę uczęszczała na nasze spotkania, bo wiem, że coś co wydaje się niepozornie małe może urosnąć do rangi wielkiego problemu. Nie mogę na to pozwolić !:)